Τώρα που το ξανασκεφτόταν, δεν ήταν και τόσο κακή ιδέα. Αδέλφια, ξαδέλφια, όλοι μεταξύ τους τα πήγαιναν πάρα πολύ καλά. Γελούσαν πολύ! Βλέπεις, ήταν οι ηλικίες τους κοντινές. Από 15 έως 18. Αλλά οι μεγάλοι? Τι να τους κάνεις τους 'μεγάλους'? 'Θα τους έχουμε μέσα στα πόδια μας! Δεν θα μπορούμε να καπνίσουμε, να βρίσουμε... Εεεεε βρε αδελφέ! Πόσο καλά να περάσουμε έτσι?'
Είχαν νοικιάσει μια μικρή βίλα μες τα Χανιά (μην ξεχνάς, μιλάμε για δώδεκα άτομα στο σύνολο). Πολύ ωραία διαρρυθμισμένη, με κήπο, πισίνα και όλα τα κομφόρ. Αυτοκίνητα δεν τους χρειάζονταν. Ήταν ένα τριήμερο 'χαλάρωσης, εμείς κι εμείς, με ηλιοθεραπεία, κους κους, φαγητό και βουτιές' όπως του είπε η μαμά του.
Το τελευταίο τους βράδυ εκεί, ξεκίνησε αναμενόμενα για τα ελληνικά παραδοσιακά δεδομένα. Πήγαν όλοι μαζί να φάνε σε μια ψαροταβέρνα πάνω στη θάλασσα. Στο ένα τραπέζι οι γονείς, στο άλλο τραπέζι τα παιδιά. Το έχεις βιώσει κι εσύ αυτό ε? Είναι το παραδοσιακό 'σύστημα' που ακολουθούν όλοι, αλλά που πολλές φορές προκύπτει απίστευτα 'άτοπο'. Θα έχεις βρεθεί κι εσύ σε κάποιο άσχετο κάλεσμα, κάποιου συνεργάτη του μπαμπά, στο οποίο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ δεν θες να πας, και σε βάζουν στο τραπέζι με τα 'παιδιά'. Εσύ δεκαέξι, ο διπλανός σου έξι. 'Τι να κάνω? να τον ταϊσω????!!!' Και κόβεις φλέβα μέχρι να φύγετε επιτέλους.
Το βράδυ κυλούσε όμορφα. Τα παιδιά σιγά σιγά συνειδητοποίησαν πως οι μεγάλοι τους είχαν κάνει στη μπάντα. Έχουν κι αυτοί τις ανάγκες τους χρυσέ μου! Δε μπορούν να ασχολούνται μονίμως μαζί σου! Έπιναν, συζητούσαν, γελούσαν... Έπιναν... Έπιναν... 'Μωρέ, καλά τα πάνε αυτοί! Τα κατεβάζουν τα κρασάκια τους!'
Τα παιδιά βρήκαν ευκαιρία. Άρχισαν κι εκείνα να ξεθαρρεύουν και να παραγγέλνουν το ένα μισόκιλο μετά το άλλο. Το απαγορευμένο, έχει τελικά γεύση 'φρουτώδη'. Γελούσαν, πειράζονταν... Άρχισαν να τραγουδούν! Ο ένας πρώτη φωνή, ο άλλος δεύτερη, ο τρίτος ντραμς (του στιλ χτυπάω τα ποτήρια με τα μαχαιροπίρουνα), η τέταρτη κι άλλα ντραμς (του στιλ κοπανάω το τραπέζι), τρομπέτες, βιολιά, ό,τι ήχο μπορείς να φανταστείς, τον έκαναν. 'Σσσσσ, θα μας διώξουν' είπαν μεταξύ τους. 'Ποιος να μας διώξει καλέ? Πιάστε άλλο τραγούδι και πάμε όλοι μαζί!' είπε ο θείος. Και ξεκίνησαν.
Λίγο αργότερα, μέσα στο κέφι, πλήρωσαν και σηκώθηκαν. Χωρίς να συνεννοηθεί κανείς με κανέναν, έφυγαν από την ταβέρνα 'τρενάκι', πιασμένοι ο ένας πίσω από τον άλλο. 'Πού πάμε?' φώναξε ο πρώτος. 'Πάμε για ποτό! Όπου βρεις, μπες!' απάντησε η τελευταία. Και διέσχισαν έτσι όλο το λιμάνι. Ένα τρενάκι τραγουδιστό, φωναχτό, χαρούμενο! Οι τουρίστες κατά μήκους του λιμανιού, τους κοιτούσαν και ξεσηκώνονταν. 'I love these Greeks! They are crazy! Splendid!', 'Vive la Grece!', 'Ich liebe Griechenland!' και άλλα τέτοια... Ο απόλυτος χαμός!
Βρήκαν ένα μπαρ και χώθηκαν όλοι μέσα. Μικροί και μεγάλοι. Μια ομάδα. Μουσική δυνατή, χορευτική. Το ένα από τα παιδιά, ανέβηκε πάνω στο μπαρ και άρχισε να χορεύει σε κατάσταση έκστασης. Ο ανεμιστήρας του ταβανιού παραλίγο να του πάρει το χέρι έτσι όπως έκανε. 'Τα παιδιά να πιουν Malibu- ανανά. Είναι πιο ελαφρύ.' 'Αχ και να ήξερες, πατέρα!' σκέφτηκε.
Συνέχισαν να χορεύουν, και άξαφνα, άρχισε να παίζει το Thriller του Michael Jackson. Ω ναι, ένα διαχρονικό κομμάτι. Όλη η οικογένεια, αυτόματα μεταμορφώθηκε σε ζόμπι. Μικροί, μεγάλοι, άρχισαν να μιμούνται τις χορευτικές κινήσεις από το βιντεοκλίπ. Ανεπιτυχώς, φυσικά... Τι γέλιο! 'Τι ωραία που περνάμε! Αυτές οι διακοπές θα πρέπει να επαναληφθούν! Αυτό θα πρέπει να το κάνουμε πιο συχνά!' σκέφτηκε.
Ο αδελφός του, σήκωσε το Malibu- ανανά και φώναξε 'Να ζήσει το χωριό μας!'
'ΝΑ ΖΗΣΕΙ!!!' απάντησαν οι υπόλοιποι έντεκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου