'Μαμά, στο σχολείο θα χορέψουμε τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi. Εγώ θα παίξω στην Άνοιξη. Θα είμαι μαργαρίτα.'
Δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται. Η 1η Δημοτικού ήταν δύσκολη από μόνη της. Τόσα παιδιά τριγύρω, κλωτσιές, μπουνιές, μακριά από τη μαμά, μύξες κάτω από το θρανίο, 'Κυρία πιπί', και άπειρες απορρίψεις. Ναι, γιατί το είχε ζήσει και αυτό. Είχε πλησιάσει ένα κοριτσάκι και του είπε 'Θες να γίνουμε φίλες?' Κι εκείνο απάντησε 'Όχι... Έχω...' Αχ, θα έπρεπε να μένουμε πάντα παιδιά. Μόνο τότε είναι αποδεκτές τέτοιες ωμές αντιδράσεις. 'Δε σε ρώτησα αν θέλεις τσίχλα βλίτο!' και μαύρο δάκρυ η δικιά μας. Καλωσήρθες στο πρώτο 'προστατευμένο' δείγμα κοινωνίας. We hope you enjoy the ride. Και τώρα τι??? Έπρεπε να παίξει τη μαργαρίτα, και με βάση χορευτικού να στροβιλίζεται ανέμελα πάνω στη σκηνή μπροστά σε συμμαθητές, δασκάλους, γονείς και κηδεμόνες.
Η φορεσιά της? Απλά ΚΟΡΥΦΗ! Έπρεπε να την φτιάξει η μαμά της. Ολόσωμο πράσινο κορμάκι (παραπέμπει στο κλωνάρι), στολισμένο με μαργαρίτες (τα άνθη- έλα σκέψου και λίγο μόνος σου), και στο κεφάλι ένα στεφάνι πάλι στολισμένο με μαργαρίτες (που παραπέμπει σε ακόμα περισσότερα άνθη αλλά και στην άνοιξη αυτή καθεαυτή). Δε λες που δεν της κάρφωσαν καμιά τεράστια μαργαρίτα στο κεφάλι να θυμίζει Βεργίνα...
Το κοριτσάκι μας στάθηκε στα παρασκήνια μαζί με τις υπόλοιπες συμμαθήτριες- μαργαριτούλες και περίμενε πότε θα έρθει η σειρά τους για το μεγάλο show που θα την έστελνε κατευθείαν στα Μπολσόι. Στη σκηνή παιζόταν ο Χειμώνας. Έλα, το φαντάστηκες ε? Ένας συμμαθητής έπαιζε τον άνεμο. Φυσούσε, ξεφυσούσε, έτρεχε σε όλη τη σκηνή. Καλέ! Θα σκάσει το κακόμοιρο με τόσο φύσημα και τρέξιμο! Και γύρω γύρω, άλλες συμμαθήτριες που έπαιζαν, φυσικά, τις χιονόμπαλες- χιονοστιβάδες- νιφάδες χιονιού, ανάλογα με τις περιμετρικές τους διαστάσεις.
Κοίταξε τον εαυτό της. Τι ταπείνωση Χριστέ μου. 'Αφού είμαι ΜΠΟΥΜΠΟΥ! Αυτό δεν είναι κλωνάρι, είναι κοτζάμ κορμός! Είμαι απλά ένα σύνολο απο φραντζολάκια που τελικά σχηματίζουν άνθρωπο.' σκέφτηκε. Έχει έμπνευση η φύση μερικές φορές. Αλλά μη γελιόμαστε. Δεν φταίει η φύση. Τα κατεβάζεις και τα κρουασανάκια σου, και τις σοκολάτες σου και τις μακαρονάδες. 'Το παιδί είναι στην ανάπτυξη' άκουγε να λένε και κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι. Μπουτάκι εδώ, μπρατσάκι εκεί, κοιλιά ΝΑ! Όλα καλυμμένα με φωσφοριζέ πράσινο χρώμα για να μην το χάσει το μάτι σου. Αυτή δεν ήταν 'βιολογική' μαργαρίτα. Ήταν μεταλλαγμένη μαργαρίτα, στο εργαστήριο τρελού επιστήμονα, τον οποίο και καταβρόχθισε στο τέλος. Και το στεφάνι? Σκέτη ποίηση. Ο Θεός να το κάνει στεφάνι. Έτσι όπως το φόρεσε, ήταν σαν κορδέλα του Daniel-son. Για να έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα, φαντάσου αθλητή του σούμο σε αποκριάτικο πάρτυ.
Έφτασε η ώρα. Έφυγε ο αγέρας και οι χιονόμπαλες, και άρχισε να παίζει η Άνοιξη. Οι μαργαριτούλες ξεχύθηκαν στη σκηνή. Ξεχύθηκε και η δικιά μας. Λίγο ανέμελο τροτ στη σκηνή με ανοιχτά χέρια- στροφή- τρέχουμε προς την άλλη- σηκώνουμε λίγα πέταλα από το πάτωμα- τα πετάμε ψηλά- στριφογυρίζουμε- παίρνουμε ανάσα- τρέχουμε προς την άλλη. Χαιρετάμε τις άλλες μαργαριτούλες στο πέρασμά μας- καλύπτουμε ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΔΗΠΟΤΕ όλη τη σκηνή. Δεν πρέπει να μείνει κενό. Ποιος θα φανταζόταν πως η άνοιξη εμπεριείχε τόση δουλειά...
Προσπαθούσε να μείνει στο βάθος της σκηνής, να φαίνεται όσο το δυνατόν λιγότερο. Το κύμα μαργαρίτας όμως, την παρέσυρε στο κέντρο της σκηνής. Στα πολλά φώτα. Πήρε σβάρνα το πανό που κρεμόταν (στολισμένο με μαργαρίτες- είσαι πανέξυπνος, μου αρέσεις), το στεφάνι έπεσε μπροστά στα μάτια της. Έριξε μια ξεγυρισμένη κωλιά σε μια λεπτεπίλεπτη μαργαριτούλα που περνούσε ξέγνοιαστα από δίπλα της και την σώριασε κάτω. Δεν πειράζει. Αυτά συμβαίνουν στον κόσμο των φυτών.
Το κομμάτι τελείωσε. Η μαμά και ο μπαμπάς χειροκροτούσαν από κάτω εκστασιασμένοι. 'Είσαι κούκλα', διάβασε τα χείλη της μαμάς της. 'Μαμά, είμαι 6, δεν είμαι χαζή. Είμαι γελοία, όχι κούκλα' σκέφτηκε. Άλλα έτσι είναι. Οι γονείς, τα παιδιά τους τα βλέπουν πανέμορφα πάντα. Όπως και οι ερωτευμένοι βλέπουν ο ένας τον άλλο ΘΕΟ!
Τι σου εύχομαι? Να'σαι πάντα τυφλωμένος στη ζωή αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου