Είχε μόλις σημειώσει την πρώτη μεγάλη της επιτυχία! Μετά από δύο χρόνια τυχαίων δουλειών από εδώ κι από εκεί, την είχαν προσλάβει στην εταιρεία των ονείρων της. Μία από τις μεγαλύτερες διαφημιστικές εταιρείες του κόσμου, με τα κεντρικά της γραφεία στο Mayfair, αυτή την τόσο posh περιοχή του Λονδίνου.
Ήξερε τώρα την καθημερινή της ρουτίνα και ήταν πανευτυχής! Έπαιρνε στις 8:30 το μετρό, κατέβαινε στην στάση του Green Park, έπαιρνε έναν καφέ από τα Starbucks, πήγαινε γραφείο, άνοιγε υπολογιστή, και μέχρι να φορτώσει το ρημάδι, έβγαινε έξω για το πρώτο τσιγάρο της ημέρας. Ήταν και Αύγουστος τότε, η καλύτερή της. Ντάλα ήλιος, παγωμένος καφές, μπουτάκια έξω λοιπόν κτλ.
Εκείνη τη μέρα όμως, η κοιλίτσα της ήταν λίγο βαριά... Η αλήθεια είναι πως το σκέφτηκε πριν πάρει τον καφέ, αλλά τελικά τον λιγουρευόταν τόσο που τον πήρε. Άναψε τον υπολογιστή και βγήκε μόνη να κάνει το πρώτο τσιγάρο. Έξω από την εταιρεία είχε ένα πολύ ωραίο πέτρινο πεζούλι στο οποίο πάντα καθόταν όταν κάπνιζε. Η εντερική ενόχληση εξακολουθούσε πεισματικά. Ξέρεις τι θα επακολουθήσει, δεν ξέρεις? Ε μα βέβαια ξέρεις χρυσέ μου! Το ερώτημα είναι εκείνη γιατί δεν το προέβλεψε. Γιατί βάλε κάτω τα στοιχεία και δες το να έρχεται με μαθηματική ακρίβεια: εντερικό πατατράκ από τα ντονέρ που σαβούρωνες χθες + πρώτος ΔΙΠΛΟΣ καφές της ημέρας + πρώτο τσιγάρο + κωλαράκι που κάθεται στην δροσερή ακόμα πέτρα = έκρηξη επικών διαστάσεων, στην πιο καλοβαλμένη περιοχή του Λονδίνου. Εκεί που σε βλέπουν και σε ακούν οι πάντες.
Τα γόνατά της άρχισαν να συγκλίνουν. Ιδρώτας άρχισε να σχηματίζεται στο φρεσκοβαμμένο της μουτράκι. Τα μάτια της γούρλωσαν. Δεν υπήρχε διαφυγή. Να τρέξει στην τουαλέτα της εταιρείας δε μπορούσε. Με τον καφέ αγκαλιά και με βηματισμό που θα έμοιαζε με παρωδία βάδην, δεν υπήρχε περίπτωση... Και τώρα? Κοίταξε γύρω της... Ψυχή... 'Αυτή είναι η ευκαιρία μου' σκέφτηκε. Ξανακοίταξε. Κανείς... Ξέρεις πώς μερικές φορές μπορείς να ρυθμίσεις και να βάλεις σιγαστήρα στην κλανιά σου? Ω ναι, υπάρχει τρόπος. Δε μπορώ να σου τον περιγράψω τεχνικά, αλλά είμαι σίγουρη πως ξέρεις τι εννοώ. Έλα τώρα... Μην ντρέπεσαι... Έτσι πίστευε κι εκείνη πως θα τα κατάφερνε και έτσι... την άφησε...
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!!! Τέτοιο ήχο δεν είχε βγάλει ούτε όταν έκλανε σπίτι της με την περιέργεια για το πόσο δυνατά μπορεί να κλάσει. Ο Χριστός και η Παναγία! Ήταν ένας κρότος φοβερός! Πίστεψέ με, το πέτρινο πεζούλι στο οποίο καθόταν, δεν βοήθησε την κατάσταση. Είμαι σίγουρη πως άκουσα και ηχώ...
Με το που έκλασε, τα περιστέρια από τα δέντρα πέταξαν μακριά. Τα σύννεφα μαζεύτηκαν. Τα φανάρια στην Piccadilly σταμάτησαν να δουλεύουν... Το μόνο που την καθησύχαζε ήταν πως δεν ήταν κανείς γύρω. Και τότε σήκωσε το βλέμμα. Ε μα βέβαια! ΝΑΤΟΣ! Καλέ, νάτος ο κυριούλης! Στα δυόμισι μέτρα κιόλας! Κουστουμαρισμένος, με την τσάντα του... Σε κάποιο ραντεβού θα πηγαίνει. Με βάση την περιοχή, θα΄ναι ή τραπεζικός ή δικηγόρος. Σου λέω χάρμα ο κύριος. Περιποιημένος, σκέτος επαγγελματίας! Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας, είναι?
Το αγαπημένο μας κοριτσάκι έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Θα σου έλεγα πως 'χέστηκε πάνω της' αλλά δεδομένου του συμβάντος, θα το έπαιρνες κυριολεκτικά. Τα μάγουλά της άρχισαν να φουντώνουν. Μου ήθελες και ρουζ, δεν κοιτάς τα χάλια σου! Ωχ Θεέ μου, τι ρεζίλι! Μα πώς δεν τον είδε? Πώς να τον δεις αγάπη μου με δυο γουλιές μόνο καφέ?! Και χέστον καφέ, τελικά αυτό που σε ξύπνησε ήταν η πρωινή, μεγαλοπρεπής, περήφανη κλανιά σου!
ΚΥΡΙΟΣ όμως ο κύριος. Δεν την κοίταξε, πέρασε από μπροστά της και συνέχισε. Γιατί αυτό είναι ένα καλό των Άγγλων: 'Ποιός είναι? Τι έγινε? Εγώ δεν άκουσα, δεν είδα τίποτα. Εγώ στην δουλειά μου πηγαίνω'. Γιατί αν ήταν άλλος, ας προσπαθούσες με τα μάτια να τον πείσεις πως δεν έκλασες εσύ, αλλά... κατάλαβες... εεεεεεεε... η γλάστρα δίπλα σου.
Καλημέρα λοιπόν! ΚΑΛΗΜΕΡΑ!
eisai treli!!!! hahahaha
ΑπάντησηΔιαγραφή