I Just Called to Say I Love You

Ήμουν 2 ετών όταν βγήκε αυτό το τραγούδι. Ήμουν 5 στα 6 (μάλλον) όταν ξεκίνησα να συνειδητοποιώ πως το ακούω. Το έβαζε να παίζει συνέχεια. Το τραγουδούσε ασταμάτητα. Είχε αγοράσει ακόμα και την ταινία Woman In Red (την θυμάστε?!), και όσο μεγάλωνα τόσο μεγάλωνε και η σιγουριά μου πως την αγόρασε για να ακούει και από εκεί το αγαπημένο της τραγούδι.

Αυτό το τραγούδι πότισε τόσο μες την καρδιά μου, που από τότε που σταμάτησε να είναι εδώ για να το βάλει να παίζει, δεν μπορώ να το ακούσω. Η καρδιά μου το αποζητά μπας και την νιώσει πάλι κοντά, τα μάτια μου θολώνουν, ο λαιμός μου πονά από τους λυγμούς που εγκλωβίζονται και τα αυτιά μου βουίζουν. 

Και τότε θυμάμαι... Και τότε, για μια ακόμα φορά και (απότι όλα δείχνουν) για όσο ζω, δεν θα καταλάβω ΠΟΤΕ πώς φτάσαμε εδώ. Ψέμματα. Ξέρω πώς φτάσαμε. ‘Γιατί’, δεν θα καταλάβω ποτέ. Οι ειδικοί βέβαια μου έχουν δώσει την απάντηση: Γιατί έτσι. Απλό, ορθρό και εξαιρετικά δύσπεπτο.

Τα σπίτια κλείνουν όταν την πόρτα τους χτυπά η ασθένεια. Η οικογένεια απομονώνεται. Προετοιμάζεται να συνοδεύσει στον Γολγοθά του, όσο καλύτερα μπορεί, τον άνθρωπό της που νόσησε. Χωρίς να ξέρει τον τρόπο. Χωρίς να ξέρει πότε θα φτάσουν στο τέρμα. Ελπίζοντας ΠΑΝΤΑ πως ‘για εμάς θα πάνε καλά τα πράγματα, δεν μπορεί!’. Άγνοια και Ελπίδα. Ένας συνδυασμός που αποτελειώνει και τους πιο δυνατούς.

Πήρα απόφαση τις προάλλες να δω ένα βίντεο από εκείνη την κακιά περίοδο. Το είχα πολύ καιρό στον νου μου μα δεν τολμούσα. Μα γιατί να υπάρχει βίντεο από τότε , θα αναρωτηθείς. Είναι πολύ απλό. Ήταν Πρωτοχρονιά! Εννοείται ότι παίρνεις βίντεο την Πρωτοχρονιά! Το γιορτάζεις! Οπότε γιατί να μην πάρεις?! ‘Αφού όλα καλά είναι! Εντάξει μωρέ δεν είναι, αλλά θα πάνε και καλύτερα! Θα νικήσουμε το είπαμε, μην μασάς! Το έτος που μπαίνει θα είναι καλύτερο, θα δεις!’ Τα αναγνωρίζει κανείς αυτά που λέω, άραγε...

Μας είδα και μας αναγνώρισα. Εμάς την οικογένεια. Θυμήθηκα. Θυμήθηκα τον υπερένταση. Την υπερπροσπάθεια για θετική ενέργεια, ελπίδα, πίστη. Θυμήθηκα το βάρος δύο ματιών που στα δικά μου έψαχναν το ‘Περαστικό θα είναι κι αυτό! Αλήθεια, θα δεις!’. Αυτό το βλέμμα που απαγόρευε στον κόμπο να φύγει από τον λαιμό και να φτάσει στα μάτια. Θυμήθηκα αυτόν τον άνθρωπο που όταν το βλέμμα δεν ήταν αρκετό, μου έσφιγγε το χέρι για να πάρει αυτή την διαβεβαίωση, και με έκανε αφού την δώσω να πάω κάπου μόνη γιατί ο κόμπος ανέβαινε πια στα μάτια. Και αυτά τα μάτια δεν τα είδε ΠΟΤΕ! Δεν επιτρέψαμε να τα δει ΠΟΤΕ. Τα είδαμε εμείς μεταξύ μας μετά τη λήξη...

Γιατί αυτό γίνεται... Μπαίνουμε σε έναν ρόλο. Και θα μείνουμε σε αυτόν μέχρι να ξεχάσουμε και πώς να βγούμε.... Όλα γύρω μας γίνονται αφορμή για πλάκα. Μας κοιτούσα στο βίντεο και κουραζόμουν. Μέχρι να τελειώσω αυτά τα δέκα λεπτά που τραβήξαμε, μέσα μου είχα εξαντληθεί. Χριστέ μου τι μαλακίες λέγαμε. Μα πώς είναι δυνατόν να γελάω ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ! Πόσο αστείο να είναι πια το ρόδι στη σαλάτα μας! Πόσο αστείο να είναι το τακούνι μου! Έλεος! Έβλεπα το βίντεο και βαριανάσαινα λες και είχα τρέξει μισό χιλιόμετρο. Γιατί αυτή είναι η αίσθηση απλά δεν την βιώνεις έτσι εκείνη την στιγμή. Είναι ένας αγώνας δρόμου που εσύ προσπαθείς να τον κάνεις όσο πιο ανώδυνο και ακούραστο μπορείς. Γιατί δεν είναι δικός σου ο αγώνας. Γιαυτό και είναι αστείο το ρόδι στη σαλάτα... Γιαυτό και μετράμε τους σφυγμούς μας όλοι παρέα και βγάζουμε έναν από μας καρδιακό και του κάνουμε αέρα... Και κλαίμε από τα γέλια! Γιατί, να κλάψουμε θέλουμε οπότε ας κλάψουμε έτσι... Και γελάει και ο λατρεμένος μας ασθενής. Μα όταν μείνεις μόνος, και ανατρέξεις στο παρελθόν, θυμάσαι πως δεν ΓΕΛΟΥΣΕ. ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ. Και σε βάζει σε σκέψεις. Γιατί ίσως και να σου λύθηκε μια απορία. ‘Αλήθεια, όλα αυτά που κάναμε την βοηθούσαν να ξεχαστεί? Την διασκέδαζαν?’. Και απαντάς,  ‘χαμογελούσε πιο συχνά απότι γελούσε’. Άρα? Άρα ίσως και να μην την είχαμε ξεγελάσει όλες τις φορές. Ίσως όμως το ότι μας έβλεπε να προσπαθούμε της γέμιζε την ψυχή με φως.

Τα είδα και αυτά τα μάτια στο βίντεο. Για πολύ λίγο. Αυτό το λίγο όμως, αρκεί για να ξαναζωντανέψει ένα βλέμμα που θα θελα να μην έχω αντικρύσει ποτέ. Σε κοιτάει, αλλά δε σε κοιτάει κιόλας. Αφαιρείται συχνά. Το ξέρεις πως ο νους τρέχει. Η αγωνία είναι κυρίαρχη σε κάθε ανάσα που παίρνει. Δεν ηρεμεί. Δεν καθησυχάζεται. Και η αλήθεια είναι πως σε αυτό που περνάει είναι μόνη. Ο αγώνας είναι δικός της. Και όσο μεγάλη να είναι η αγάπη μου, όσο και να φώναξα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να πάρω έστω και ένα κομμάτι από αυτή τη δυστυχία, δεν ήταν δικό μου αυτό το ‘λαχείο’. Αυτή είναι η σκέψη που κάνει την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ να παλεύει για τον άνθρωπο που αγαπά. Θα πεις τις άπειρες μπούρδες, θα κάνεις τον καραγκιόζη όσο χρειαστεί, τόσο που να μην έχει μείνει πια στάλα από την ψυχή σου, γιατί δεν έχει σημασία η δική σου η ψυχή τώρα. Κάποιος άλλος υποφέρει. ΥΠΟΦΕΡΕΙ σε σημείο που δεν μπορείς να διανοηθείς. Και θέλεις, όταν έρθει η ώρα να ξαπλώσει για να κοιμηθεί στο τέλος της ημέρας, εκείνη την ώρα που τα μάτια του θα είναι κλειστά και θα είναι σίγουρα μόνος, να μην έχει το κουράγιο να χαθεί στους τρομακτικούς λογισμούς του. Να θέλει απλά να ξεκουραστεί. Σε αυτό ελπίζεις, με αυτόν τον σκοπό τα κάνεις όλα και θα μείνεις για πάντα με την απορία του αν το κατάφερες.

Τα σπίτια κλείνουν όταν την πόρτα τους χτυπά η ασθένεια. Γιατί η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Και η οικογένεια παλεύει για εκείνους που αγαπά και θα αγαπά πάντα. Δεν έχει χώρο γι’άλλους.

Μετά λοιπόν έρχεται η ερώτηση: όταν τα έχεις περάσει αυτά μια φορά, πώς τα ξαναπερνάς? Γιατί η ζωή είναι ζωή... Τα πάντα μπορούν να τύχουν. Γιατί? Γιατί έτσι! Η απάντηση: δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Γιατί ξέρεις ήδη όλα τα κόλπα. Ξέρεις τα μυστικά. Ξέρεις τους χειρισμούς. Βλέπεις τους ρόλους που μοιράζονται. Αποδέχεσαι χωρίς τύψεις το πόσο αδύναμος είσαι μπροστά σε όλο αυτό. Και χειρότερο απ’όλα, αναγνωρίζεις αυτό το βλέμμα. Αυτό το βλέμμα που θα σε συνοδεύει πάντα αλλά που με τον καιρό θα μπορείς να το σβήνεις ακαριαία όταν φέρνεις στον νου σου το πιο όμορφο χαμόγελο που έχεις δει ποτέ. Το είδες με την πρώτη σου ανάσα. Το θυμάσαι από τα 5 σου, ίσως και νωρίτερα... όταν ξεκινούσε να παίζει το I Just Called to Say I Love you.

Μην ξεχνάς να θυμάσαι το χαμόγελο.