Θα σας πω όμως το εξής. Όταν η μαμά μου με άφηνε μόνη σπίτι και αργούσε να γυρίσει, και αγχωνόμουν σα μικρό παιδί που ήμουν, ότι με παράτησε, το πρόβλημα λυνόταν με δύο τρόπους. Καταρχάς, να δηλώσω πως επέστρεφε ΠΑΝΤΑ!
Από εκεί και πέρα λοιπόν:
1) Εαν επέστρεφε με ένα μεγάλο δώρο, ξέρεις, κάτι που είχα σταμπάρει στο Jumbo, που το είχα ερωτευτεί τόσο πολύ που το έβλεπα και στον ύπνο μου και στον πάτο του πιάτου μου με τις φακές, τότε, την συγχωρούσα που έλειψε... Τι την συγχωρούσα δηλαδή... Εγώ δεν ξέρω τι έγινε, η μαμά εδώ ήταν όλη την ώρα... Δεν με άφησε ποτέ, μην λέτε τρέλες!
2) Εαν επέστρεφε με ένα δώρο τύπου, μια απλή ξύστρα, τότε... Ε μα με συγχωρείς! Ε τότε τίποτα! Δεν είχε γυρίσει ποτέ! Με είχε εγκαταλείψει πλήρως! Δεν τη συγχωρούσα με τίποτα!
Τι προσπαθώ να σου πω? Θα επιστρέψω και δεν θα σου φέρω μια ξύστρα. Μαγειρεύω μυθιστόρημα... Θα σου αρέσει είμαι σίγουρη... Αλλά, σε θερμοπαρακαλώ, να μου κάνεις λίγη υπομονή! Και μετά ελπίζω να μου κάνεις και λιγάκι μμμμμ... Εντάξει ζούζουνέ μου?
Θα σας ενημερώνω για την εξέλιξη του μεγαλουργήματος!
Φιλιά!
Boubouloubou
